نژادهای پوستی: گوسفندان پوستی دارای پوستی لطیف، ظریف و جعد )پیچیدگی( خاصی از پشم هستند که به علت نرم و لطیف بودن تار پشم ها روی پوست در تهیة پالتو و کلاه استفاده میشود.
در ارزیابی ایننژاد میتوان به دست و پای کشیده، باریک و ظریف اشاره کرد، پوشش پشتی روی گوسفندان این نژاد تنک و کم پشت بوده اما تار پشمها طویل است. علاوه بر جعد و ظرافت پشم روی پوست، رنگ تار پشم نیز حائز اهمیت است. در ضمن هر چه سن بره، کمتر باشد، پوست حاصله مرغوب تر است. در بین بسیاری از گوسفندان پوستی که در دنیا پرورش داده میشوند، اهمیت پوست بر ۀقرهگُل به خاطر مرغوبیت محصول، بیشتر است

نژادهای گوشتی: هدف اصلی از پرورش گوسفند در ایران تولید گوشت است. برای انتخاب گوسفندان گوشتی باید به نکاتی چون پیشانی پهن، گردن کوتاه و عضلانی، سینة عمیق و عریض، پشت و کمر مستقیم و پهن، کپل کوتاه، ساق های درشت و ران های حجیم و عضلانی توجه کرد.

نژادهای پشمی: در ایران هیچ گوسفندی به معنی واقعی با خصوصیت پشمی وجود ندارد، ولی تولید پشم برخی از نژادها بیشتر است که میتوان آنها را در یک گروه متمایز قرار داد. در ایران صادرات الیاف بهصورت خام بیشترین رقم صادرات غیر نفتی را شامل میشود. این گوسفندان دارای بدنی کشیده و کمعرضتر از گوسفندان گوشتی هستند. هنگام شناسایی گوسفندان پشمی باید به توزیع پشم در نقاط مختلف بدن و فشرده بودن آن توجه کرد. گوسفندان بلوچی و ماکویی از این نوع هستند.

نژادهای شیری: در این گروه از گوسفندان، تولید شیر در مقایسه با سایر نژادها بیشتر است. یکی از بهترین گوسفندان شیری ایران گوسفند قزل است. در نژادهای شیری لگن پهن و عریض و دام از ظرافت کافی برخوردار است، پستان ها باید کاملاً قرینه و بافت آنها هنگام شیردهی کاملاً پرشیر باشد.