از جمله مهمترین شاخص های اپيدميولوژیکی که سبب بقاء طولانی (چندین ماه و سال ) ویروس تب برفکی در یک جمعيت ميگردد و هراز چندگاه حتی با رعایت فاکتورهائی که در بحث انتقال مستقيم ( دام آلوده ) و غيرمستقيم ( عوامل محيطی و فيزیکی ) اشاره شد. بيماری تب برفکی در یک جمعيت بروز می نماید، حفظ و نگهداری ویروس تب برفکی توسط دامهای مبتلاء و بهبود یافته است. ماهيت این بيماری توانائی بقاء ویروس بيماری در بدن دام بهبود برای مدت طولانی بدون اینکه آثار و علائم ظاهری و کلينيکی بيماری را از خود نشان دهد که اصطلاحاً دام ناقل یا حامل ناميده ميشود از مهمترین فاکتورهای اپيدميولوژیکی بيماری بقاء Carrierبيماری در یک منطقه و انتقال آن از مکانی به مکان دیگر می باشد. اینکه چگونه ویروس علی رغم پيدایش آنتی بادی، در بافت های خاصی از بدن دام که در ناحيه حلق قرار داشته و سلولهای این بافت قادر به حفظ ونگهداری ویروس هستند کاملاً مشخص نيست ولی ویروسهای پنهان شدن یا خفته در بدن دام که در ناحيه بافت پوششی ( به لحاظ وجود
رسپتورهای خاصی ) ، تحت شرایط مختلف از جمله استرس های شدید و نقل و انتقالات دام مجدداً شروع به رشد و تزاید گذاشته و سبب انتشار بيماری و وقوع بيماری در یک جمعيت دامی ميگردند. ایمنی حاصل از عفونت طبيعی و ایمنی ناشی از واکسيناسيون قادر به جلوگيری از شدن دامهای مبتلا نميباشد و بخشی از دامهای مبتلاء بالقوه Carrier عامل حفظ و بقاء ویروس در گله و یا جمعيت حساس به بيماری باقی می ماند و همواره پيشگيری و کنترل این بيماری را با مشکل روبرو ميسازندبدین لحاظ در بسياری از کشورهای دنيا در زمان بروز بيماری و یا در برنامه های کنترلی و پيشگيری این بيماری ،اصل مبارزه با آن را کشتار دامهای مبتلاء و در تماس قرار داده و بدین وسيله مانع از پيدایش دامهای ناقل و حفظ و پایداری ویروس در گله و جمعيت دامی ميشوند