نفروزيس عبارت است از التهاب و دژنيرشن تيوبولهای کليوی. عواملی که باعث نفروز ميشوند عبارتنـد از: سمـومی مانند جيوه ـ آرسـنيک ـ سـلنيوم ـ اگزالاتهـا ـ اتـيلن گليكـول ـ تيابنـدازول ـ جنتامايـسين ـ نئومايـسين ـ تتراسيلکينها ـ سموم کلره ـ داروهـای ضـد التـهاب غيـر اســتروئيدی (ماننــد آســپرين) ـــ توکــسينهای ناشــی از باکتريها و... پاتوژنز بيماری: در زمان بروز نفـروز، انـسدادی در برابـر جريـان موادی که توسط گلومرولها عبور کرده، ايجاد ميشـود. در نتيجه ادرار کاهش مييابد و اورميا رخ ميدهد. در فرم مزمن آن بازجذب مايعـات و مـواد محلـول در خون از تيوبولهای کليوی دچار اختلال ميشـود، در نتيجـه حجم ادرار افزايش مييابد. علائم بالينی: در فرم حاد علائم عبارتنـد از کـاهش ادرار، وجـود آلبومين در ادرار، اورميـا، بـی اشـتهايی، افـسردگی، کاهش دمای بدن، کند شدن ضربان قلب و ضعيف شدن نبض. در فرم مزمن علائم عبارتند از افزايش حجم ادرار و در انتها قطع کامل (به علت بازجذب کامل همـه مـواد از طريق تيوبولهای کليوی). کلينيکال پاتولوژی: در نفروز حاد، پروتئين در ادرار زياد است که وزن مخصوصش بالا مي باشد. همچنين ميـزان BUN خـون و ميـزان آنــزيم GGT در ادرار و آنــزيم Peptides Amino Lucien در خون بالا ميرود. در نفروز مزمن پـروتئين در ادرار مـيتوانـد بـالا باشد و ميزان BUN در مراحل آخر بيماری بالا ميرود. درمان: جهت درمان ميبايست بيماری اوليـه شناسـايی و تحـت درمان قرار گيرد.