کتوز به حالتی در حیوان اطلاق می شود که در آن غلظت اجسام کتونی

)استواستات، بتاهیدروکسی بوتیرات و استون( در خون به بالاتر از حد

مشخصی افزایش پیدا کند. این حالت نتیجه آزاد شدن گسترده اسیدهای

چرب از بافت چربی است که بالاتر از توان کبد برای اکسیداسیون کامل تمام

اسیدهای چرب باشد. بنابراین کبد از مسیر کتوژنز به عنوان یک راه فرعی

برای رهایی از چربی اضافه استفاده می کند. این حالت بیشتر در زمانهایی

اتفاق می افتد که حیوان به مدت طولانی در تعادل منفی انرژی باشد که

معمولا در گاوهای شیری، دوره انتقال از آبستنی به شیردهی و پس از آن

اوایل شیردهی نماینده چنین حالتی می باشند. در واقع خطری که در حالت

کتوز بدن را تهدید می کند کتواسیدوز می باشد. اجسام کتونی اسیدهای

نسبتا قوی بوده و در صورتیکه به مدت طولانی و به مقدار بیش از حد تولید

شوند با اتمام ذخائر بازی بدن منجر به کتواسیدوز، اختلال عمل سلول ها و

در نتیجه کاهش سلامتی، عملکرد تولیدی و تولید مثلی خواهند شد

کتوز اثرات چندگانه ای در حیوان بر روی سلامتی، تولید و تولید مثل دارد و

همچنین به عنوان نقطه شروع سایر مشکلات و بیماری ها تلقی می شود.

اثرات منفی کتوز بر روی تولید شیر به خوبی شناخته شده است. مطالعاتی

که تاکنون انجام شده است گزارش کرده اند که تولید شیر در گاوهای دچار

کتوز 4/ 4 تا 6/ 6 درصد نسبت به گاوهای سالم کمتر بود )دوهو و مارتین،

1984 (. دافیلد و همکاران ) 2009 ( گزارش کردند که گاوهایی که غلظت

بتاهیدروکسی بوتیریک اسید پلاسمایشان بیشتر از 4/ 1 میلی مول در لیتر

بود نسبت به سایر گاوها 5/ 5 درصد شیر کمتری در هفته اول شیردهی تولید