آسيبهاي تاندوني و رباطات يكي از معضلات باليني انسان و حيوانات به شمار ميرود. باتوجه به ميزان فعاليت فيزيكي و رفتار دام ميزان ووسعت اين آسيبهاي بافت متغير ميباشد. هر چند روشهاي متعدد موضعي و سيستميك در اين راستا به عنوان پروتكل درماني بكار گرفته ميشود ولي استفاده از مكمل درماني غيرتهاجمي به دليل دربرداشتن حداقل عارضههاي جانبي جهت رفع درد حاد و مزمن در چنين عارضههايي مطرح ميباشد. ولي چگونگي عملكرد در التيام و درمان ضايعات و عارضههاي تاندوني مورد بحث ميباشد كه در اين مدل تجربي مورد بررسي T.E.N.S قرار ميگيرد. از تعداد ١٠ عدد خرگوش سالم و بالغ از جنس نر و نژاد نيوزيلندي كه به دو گروه T.E.N.S جهت بررسي اثرات ٥تائي كنترل و آزمايش تقسيم شده بودند استفاده گرديد. تخريش استاندارد تمام قطر تاندونآشيل سمت راست به طول ٢ سانتيمتر تحت پروتكل بيهوشي تركيب كتامين ،گزيلازين، آسپرومازين و ديازپام در كليه حيوانات هر دو گروه ايجاد گرديد. بعد از گذشت ٣ روز از تخريش تاندوني حيوانات گروه آزمايش تحت رژيم درماني تحريكات الكتريكي قرار Hz به مدت روزانه ٢٤ ساعت در طي ١٥ روز با فركانس ٧٠ الي ١٤٠ Newtens-900c با استفاده از دستگاه گرفتند. مشاهدات باليني تا روز ٣٠ ثبت شد. نمونه بافت تاندوني از محل عمل جهت بررسي تغييرات مورد تفسير قرار گرفت. (H & E ) هيستومورفولوژيكي در پايان روز ٣٠ تهيه شد و بعد از رنگ آميزي نشانيهاي باليني التيام زخم محل عمل و فعاليت فيزيكي حيوانات در گروه آزمايش به مراتب بهتر از گروه كنترل بود. تغييرات هيستومورفولوژيكي نمونههاي هر دو گروه نشان ميداد كه در گروه آزمايش وجود ميزان بسيار كم سلولهاي آماسي و افزايش رشتههاي كلاژن و نظم آنان در بافت تاندوني در محل التيام يافته از نظر كمي و كيفي به مراتب بهتر از گروه كنترل بود كه حاكي از اثرات مثبت تحريكات در تسريع التيام ضايعات تاندوني ميباشد. با توجه به ساختار آناتوميكي و فاكتورهاي مستعد كننده و مكانيزم نحوه ايجاد عارضههاي تاندوني روشهاي متعدد درماني پيشنهاد شده است كه هر كدام به نوبه خود داراي محدوديتهايي ميباشد. طبق گزارشات به ثبت رسيده در شرايط التهاب و تورم مزمن بافت تاندوني استفاده از روشهاي تزريق و داروهاي موضعي نتايج متفاوتي با توجه به نوع عارضه در بر داشته است. نتايج حاصل از اين روش درماني به گونهاي بوده است كه نه تنها در درمان درد، التهاب موضع، التيام زخم ناحيه و نظم كلاژن بافتي نقش مهمي داشته است كه ميتواند به عنوان روش غيرتهاجمي در عارضه هاي تاندوني بكار رود.