برای انتقال خون سیترات سدیم (۵/٢ تا ۴ (%بھ عنوان ماده ضد انعقاد، ظرف جمع آوری خون، ست سرم و اپی نفرین مورد نیاز است. می توان از سیترات فسفات دکستروز آدنین (١سی سی ضد انعقاد با ٧ سی سی خون)، اسید سیترات دکستروز (١سی سی ضد انعقاد با ٧ سی سی خون) و ھپارین (١سی سی خون با ۵ واحد ضد انعقاد یا ٢/٠ میلی گرم ھپارین برای ھر میلی لیتر خون) نیز بھ عنوان ماده ضد انعقاد استفاده کرد. جمع آوری خون باید بھ صورت آسپتیک و در ظرف استریل حاوی سدیم سیترات صورت گیرد. از حیوان اھدا کننده می توان ٢٠ تا ٢۵ %حجم کلی خون بدن را از طریق ورید وداج جمع آوری نمود. حجم کلی خون در یک گاو kg/ml ٨٠ است. در حیوان گیرنده با جایگزین نمودن ٢٠ تا ۴٠ درصد خون از دست رفتھ می توان برای مغز استخوان فرصت کافی برای جبران کم خونی را فراھم نمود. بھتر است قبل از انتقال خون کامل ابتدا علائم حیاتی ثبت شود و بھ صورت اولیھ انتقال خون بھ میزان ١/٠ میلی لیتر خون بر وزن بدن در طی مدت زمان ۵ تا ١٠ دقیقھ صورت گیرد و علائم حیاتی مجدد بررسی شود. در صورت عدم تغییر در پارامترھای حیاتی می توان انتقال خون را با سرعت hr/kg/٢٠ml -١٠ و بھ صورت وریدی ادامھ داد. دمای خون باید نزدیک بھ حرارت بدن باشد تا از شوک ھیپوترمی جلوگیری شود. انتقال خون باید با سرعت پایین صورت گیرد. تزریق بیش از حد یا انتقال خون سریع سبب افزایش حجم در گردش و نارسایی قلبی می شود. در حین کار بھ صورت مرتب علائم حیاتی بررسی شود و در صورت دیدن علائمی مثلافزایش تعداد تنفس، سختی تنفس، بی قراری، دفع مدفوع، افزایش تعداد ضربان قلب، لرزش عضلانی و راست شدن موھا( Piloerection (باید انتقال بلافاصلھ قطع شود. برای رفع عوارض و جلوگیری از کلاپس و مرگ دام می توان از اپی نفرین بھ نسبت ١٠٠٠:١ با دوز kg/٠٢mg/٠ -٠١/٠ استفاده نمود. انتقال باید در طی ۴ ساعت پس از اخذ از دام اھدا کننده صورت گیرد تا از آلودگی خون گرم جلوگیری شود. انتقال خون می تواند ھمراه با یکسری از واکنشھای ایمنی یا غیر وابستھ بھ سیستم ایمنی باشد و این واکنشھا خود را بلافاصلھ بھ صورت ھمولیز گلبولھای قرمز در حین انتقال خون یا بھ صورت تاخیری نشان می دھند. بیشترین واکنش ناخواستھ در حین انتقال خون بدون ارتباط با سیستم ایمنی و ناشی از مواد آلرژن و یا تب زا در خون حیوان اھدا کننده است. سایر عوارض مھم بدون ارتباط با سیستم ایمنی عبارتند از: · انتقال بیماری ھای عفونی · مسمومیت با سیترات · افزایش حجم در گردش در صورت عدم محاسبھ صحیح میزان خون انتقال یافتھ · ھمولیز ناشی از آلودگی ھای باکتریایی در حین کار در کل در موارد خونریزی شدید در صورت درمان فوری شوک ھیپوولمی و جلوگیری از خونریزی پیشگویی انتقال خون خوب است. نیمھ عمر اریتروسیت انتقال یافتھ در اسب و گاو تقریبا حدود ٢ تا ۴ روز است و با انجام این روند درمانی موقت، مغز استخوان طبیعی روند جبران سلول ھای خونی از دست رفتھ را در طی ۵ روز آغاز می کند. لازم بھ ذکر است کھ باید پس از انتقال خون PCV حتما بررسی شود کھ آیا کم خونی با منشا خونریزی، کنترل شده است یا نه

حیوان اھدا کننده باید دارای شرایط زیر باشد: · نباید بھ بیماری ھای عفونی کھ توسط خون انتقال می یابد، مبتلا باشد بھ خصوص ویروس لوکوز گاوی، آناپلاسموز و BVD · میزان حجم فشرده گویچھ ھای قرمز ( PCV (وپروتئین تام (protein Total( اھدا کننده قبل از ھر انتقال بررسی شود. · حیوان اھداکننده ترجیحا از خویشاوندان نزدیک حیوان گیرنده باشد · اھداکننده جوان باشد · اھدا کننده ترجیحا حیوان نر و یا حیوان ماده بدون سابقھ زایمان باشد · خود حیوان اھدا کننده قبلا دریافت خون یا سایر فراورده ھای خونی نداشتھ باشد · برای جلوگیری از اختلال عملکرد پلاکتھا قبل از انتقال از آسپرومازین استفاده نشود. بھ طورکلی با فراھم کردن شرایط ذکر شده اولین انتقال خون در حیوان دریافت کننده بدون انجام تعیین گروه خونی ایمن است. از طرفی تا قبل از ۴٨ تا ٧٢ ساعت از اولین انتقال خون، در صورت تکرار انتقال نیز مشکلی برای دریافت کننده رخ نمی دھد. در حیوان دریافت کننده در صورتی کھ میزان PCV در طی ٢۴ تا ۴٨ ساعت بھ ٢٠ تا ١٢ درصد رسید با توجھ بھ وضعیت عمومی حیوان(مثلا حیوانی مبتلا بھ سپتی سمی با وجود ٢٠PCV درصد ممکن است نیازمند انتقال خون باشد) نیازمند انتقال خون است. قبل از انتقال خون برای کاھش واکنشھای احتمالی باید از کورتیکواستروئیدھا ( kg/٢mg/٠ -٠۵/٠ (یا داروھای ضدالتھاب غیراستروئیدی استفاده نمود . بھتر است بھ خصوص در موارد خونریزی برای تامین حجم خون در گردش، مایع درمانی با محلولھای ھیپرتونیک بھ خصوص سدیم بی کربنات (kg/ml ۴-۶ از فرم ٢/٧ (% صورت گیرد. بھ ھیچ عنوان نباید از محلولھای ھیپوتون مثل دکستروز ۵ % ،سالین ھیپوتون و رینگر لاکتات برای مایع درمانی استفاده نمود.

انتقال خون یک مداخله پزشکی حاد است که معمولاً روش درمانی سریع و کوتاهمدتی در مواجهه با شرایط مخاطرهآمیز جان بیماران و یا تثبیت شرایط خطرناك سلامتی محسوب میگردد. در دهههاي اخیر توسعه فناوري در علم انتقال خون روندي دایمی و رو به رشد داشته است تا بتواند بهصورت اولیه موجبات افزایش ضریب امنیت انتقال خون و فرآوردههاي خونی آلوژن به گیرندگان را فراهم نماید. با این وجود، انتقال خون کماکان ممکن است موجد پارهاي از عوارض و شرایط خطرزا باشد. بسیاري از این عوارض خطرزا مرتبط با حضور گلبولهاي سفید آلوژن در محصولات خونی تزریق شده میباشند. هر چند در خلال سالها توجه چندانی بهحضور لکوسیتها در فرآوردههاي خونی معطوف نشده بود ولیکن امروزه دسترسی به تکنیکهاي مناسب حذف و کاهش گلبولهاي سفید در فرآوردهاي خونی، همراه با بهبود در اثربخشی و همچنین کاهش چشمگیر برخی از عوارض شایع انتقال خون گردیده است. این پیشرفتها شامل کاهش در فراوانی و شدت واکنشهاي تبزاي انتقال خون، کاهش چشمگیر در خطر انتقال عفونت سیتومگالوویروس و احتمال ابتلا به برخی از بیمايهاي دیگر منتقله از لکوسیتهاي دهنده همچون بیماري کروتسفلد جاکوب، کاهش در شیوع مقاومت پلاکتی آلوایمیون، احتمال کاهش و همچنین کمتر شدن خطر مرگ و میر و یا اختلالات در عملکرد ارگانها در گیرندگان، بهویژه در بیماران کاندید جراحی قلب است. در این راستا، مقاله مروري حاضر ضمن بررسی اجمالی عوارض انتقال خون و فرآوردههاي خونی که منتسب به حضور گلبولهاي سفید در این فرآوردهها میباشند، تاثیر فرآیند کاهش لکوسیتی در کم نمودن عوارض خطرزاي یادشده را مورد بحث قرار میدهد.