وقوع فرآيند التهاب، پاستخی ضتروری جهت التيام و ترميم عضتله استت که توستط ستيستتم ايمنی اعمال میشتود. بهدنبال جراحتهای ع ضالنی نا شی از زخمهای تروماتيک، سي ستم ايمنی میتواند در فرآيند ترميم و باز سازی ع ضله و بافت همبند پيرامونی نق شی مهم ايفا کند. تجمع پروتئينهای تخريبی میتواند پا سخ التهابی را به راه اندازد و در اين ميان پا سخ بدن به جراحتهای ع ضالنی، م شابه واکنش در مقابل عفونتهای حاد میبا شد. تنظيم پا سخهای ايمنی به آ سيب و التهاب ع ضالنی توسط پيامرسانانی به نام سايتوکاين از جمله 1-MCP صورت میگيرد .نشانههای آزمايشگاهی تخريب عضالنی شامل افزايش کراتينکيناز و الکتاتدیهيدروژناز در سرم ا ست. همچنين لوکو سيتها در باز سازی و ترميم بافت ع ضالنی پس از تخريب شرکت دارند. از اين رو، با اندازهگيری لوکو سيتها، شاخصهای التهابی و سايتوکاينهای حا ضر در خون میتوان به شدت پاسخ ايمنی و التهابی پس از آسيب عضالنی پی برد و روند التيام را پيگيری نمود. هدف از اين مطالعه ارزيابی نحوه پاسخدهی فاکتورهای ايمنی و لوکوسيتی در پاسخ به روند التهاب و التيام در جراحتهای تروماتيک عضالنی در سگ میباشد. از اين رو تعداد 6 قالده سگ واجد زخم و جراحت تروماتيک مورد مطالعه قرار گرفت. بدين منظور فاکتورهای التهابی و عضالنی سرم و تغييرات لوکوستتتيتی در زمان مراجعه اوليه و پس از التيام زخم مورد مطالعه قرار گرفت. نتايج نشتتتان داد که لوکوستتتيتوز نوتروفيلی و لنفوسيتوز، افزايش معنیدار کورتيزول و 1-MCP ،CPK و LDH در موارد آسيبهای تروماتيک عضالنی مشاهده میشتتود. پس از التيام زخم CPK و LDH و کورتيزول به حد پايه بازگشتتته و تغييرات لوکوستتيتی به صتتورت مونوستتيتوز و لوکوستتيتوز خفيف بدستتت آمد و مقادير 1-MCP واجد افزايشتتی معنیدار به نستتبت زمان مراجعه اوليه بود. میتوان نتيجه گرفت که متعاقب اقدامات درمانی و ترميم منا سب با گذ شت زمان فاکتورهای آزاد شده در خالل تخريب ع ضالنی و التهاب تشديد نمیشوند و از اندازهگيری 1-MCP جهت ارزيابی فعال بودن روند التيام میتوان بهره جست