پس از کشیدن دندان، بافت اپیتلیوم دهانی روی بافت جوانه گوشتی تشکیل شده در حفره استخوانی بجا مانده در محل دندان در طی ترمیم مهاجرت میکند. سپس تشکیل ماتریکس استخوانی اولیه از محل بقایای استخوانی بجا مانده در ناحیه اپیکال و دیوارههای جانبی استخوانی شروع به رشد میکند تا در نهایت با بافت استخوانی تمایز یافته جایگزین شود. در مواردی که محل دندان کشیده شده را با بخیه میبندند، از مواد بیولوژیک بسیار متنوعی برای پر کردن حفره دندان بجا مانده استفاده شده است. این مواد میبایست موجب کاهش خونریزی، تثبیت لخته خون و تسریع شکلگیری بافت جوانه گوشتی و در نهایت بافت استخوانی در حفره آلوئول شوند. در این بین بهدلیل اینکه ترمیم حفره آلوئول در نهایت با بافت استخوانی خواهد بود استفاده از انواع گرافتهای استخوانی که یک ماتریکس استئوکانداکتیو است بیشتر از سایر مواد بیولوژیک توصیه شده است. این مواد میبایست زیست سازگار و غیر سمی بوده و Noncarcinogen و Nonimmunogenic باشند. بهصورت کلی جهت مدیریت حفره دندان بجا مانده پس از کشیده شدن دندان از بافتهای استخوانی تجاری آلوگرافت و زنوگرافت، گرافتهای خودی بافت استخوان اسفنجی-متراکم، اسفنجهای ژالتینی، غشاهای کالژنی، غشاهای پلیمری قابل جذب و غیر قابل جذب، PRP ،PRF و غیره استفاده میشود. در این مقاله به نحوه مدیریت حفره آلوئول دندان و استفاده از انواع مواد زیست سازگار در این حفره پس از کشیدن دندان پرداخته خواهد شد.