دستیابى به حد اکثر بازده بیولوژیکى و تغذیه اى، از اهداف مهم پرورش حیوانات مزرعه اى به شمار مى رود، به نحوى که تلاش مى شود با مصرف مواد خوراکى (به خصوص موادى که قابل مصرف
مستقیم انسان نیست) در تغذیه حیوان بیشترین تولید ممکن به دست آید. شناخت خوراك ها و تامین احتیاجات غذایى حیوان به وسیله آن ها در راستاى تامین هدف مزبور بوده و از اصلى ترین فعالیت هاى دامپرورى محسوب مى شود. امروزه، کمبود منابع خوراکى (انرژى زا و پروتئینى) به عنوان مهمترین عامل محدود کننده در توسعه دامپرورى بسیارى از کشورها و از جمله ایران، به شمار مى رود اما اختلالات تغذیه اى و عدم تعادل بین مواد مغذى در خوراك مصرفى دام ها نیز نقش بسیار مهم و تعیین کننده اى دارد. نه تنها کمبود، بلکه بالا بودن یک یا چند عنصر در منابع علوفه اى یک منطقه ممکن است به میزان زیادى در پایین نگهداشتن تولید در دام ها دخیل باشد لیکن از کم و کیف آن اطلاعاتى در 1968 ). براى پى بردن به چنین پدیده هایى نیاز به شناخت ارزش غذایى و ، دسترس نباشد (هریس 4 ترکیبات مغذى انواع خوراك ها است، به نحوى که هر دو جنبه کیفى و کمى خوراك را شامل شود. لذا، ارزشیابى مواد خوراکى قابل استفاده در تغذیه حیوانى، به عنوان یک رشته اساسى، نقش بسیار
مهمى در توسعه دامپرورى دارد چرا که با وجود چنین اطلاعاتى، امکان تهیه و تنظیم جیره هاى غذایى مناسب تر و همچنین استفاده بهینه از منابع بالقوه و بقایاى کشاورزى در تغذیه دام فراهم خواهد شد
.( 1989 ، (برادفورد 5 خوراك هاى دام و طیور، از نظر کیفیت، ناهمگن ترین محصولات کشاورزى محسوب مى شود. گستردگى تنوع در این منابع خوراکى بر این ناهمگنى مى افزاید. قدر مسلم چنین تغییرات وسیعى در کیفیت و ترکیبات مغذى خوراك ها، شناسایى و ارزشیابى آنها را مشکل تر و پیچیده تر مى سازد. ازاهمیت شناسایى آنها به طور منطقه اى بیشتر خواهد بود (دیبرى 6 ارزش نهایى و واقعى یک ماده خوراکى یا یک جیره غذایى زمانى مشخص مى شود که نتیجه آن در تغذیه عملى بر روى حیوان آشکار شود ولى در عین حال، اندازه گیرى دقیق آن از طریق آزمایش هاى بیولوژیکى برروى حیوان در سطح وسیع امکان پذیر نخواهد بود بن ابر این در تهیه چنین اطلاعاتى نیاز .(NRC, به روش هاى ارزشیابى سریع تر و ارزان ترى است ( 1975 در این ارتباط با روش هاى حسى و تجربى از جمله : مرحله برداشت علوفه، بو، رنگ، خوش خوراکى و تمایل حیوان به خوردن، مقدار پس مانده خوراك در آخور تا حدودى مى توان اطلاعاتى را در امر کیفیت ماده خوراکى بدست آورد. ولى داشتن چنین اطلاعاتى به تنهایى نمى تواند ملاك ارزشیابى کامل خوراك باشد، زیرا مقادیر مواد مغذى مختلف را مشخص نخواهد کرد. لذا، براى شناخت و تعیین تراکم مواد مغذى، لازم است عملیات تجزیه شیمیایى برروى مواد خوراکى انجام بگیرد. بنابراین، با توجه به دامنه وسیع تغییرات در مواد مغذى خوراك ها، حتى در یک ماده خوراکى خاص از نقطه اى به نقطه دیگر بدون تجزیه و تعیین غلظت مواد مغذى در آنها امکان کاربرد دقیق و بازدهى غذایى مطلوب در .( 1987 ، تغذیه دام فراهم نخواهد بود