نژادهاي مرغ از نظر توليد به چهار دسته؛ گوشتي (سنگين)، ( تخمگذار سبك)، دو منظوره و زينتي تقسيم ميشوند . تيپ گوشتي صفت اصلي در نژادهاي اين تيپ سرعت رشد و افزايش سريع وزن بدن است. كيفيت گوشت آنها نيز بهتر از نژادهاي ديگر بوده ولي از نظر توليد تخم مرغ ضعيف ميباشند. از نظر جغرافيايي دسته طيور آسيايي و انگليسي تيپ گوشتي محسوب ميگردند كه داراي جثه بزرگ هستند و رنگ پوسته تخم مرغ آنها قهوهاي است. از مهمترين نژادهاي گوشتي مي توان براهما (هند)، ( كوشين چين)، لانگشان (چين)، كورنيش (انگليس) و پيليموت راك سفيد (آمريكا) را نام برد . تيپ تخمگذار عموماً جثهاي كوچك دارند و استعداد توليد تخممرغ زيادي را دارا ميباشند ولي از نظر كميت و كيفيت، گوشت خوبي ندارند. دير كرچ ميشوند و دوره پرريزي (تولك رفتن) آنها كوتاه است. به علت جثه كوچك غذاي آنها كم است و در مقابل مصرف غذاي كم، توليد تخممرغ آنها خوب است. از نظرجغرافيايي دسته طيور مديترانهاي تيپ تخمگذار هستند و رنگ پوسته تخم مرغشان سفيد ميباشد. از مهمترين نژادهاي تخمگذار مي توان لگهورن (ايتاليا) را نام برد . 3) ايتاليا) و آنكونا 2) ايتاليا)، مينوركا 1 تيپ دو منظوره عموماً اين دسته طيور آمريكايي ميباشند كه از آميخته نژادهاي كوچك مديترانهاي و نژادهاي بزرگ آسيايي به وجود آمدهاند. اين تيپ هم از لحاظ گوشت و هم از نظر توليد تخممرغ قابل توجه هستند، به طوريكه پس از بلوغ جنسي توليد تخممرغ آنها خوب بوده و در پايان دوره تخمگذاري وزن آنها نيز 4 مناسب و كيفيت گوشت آنها خوب ميباشد. از مهمترين نژادهاي دو منظوره مي توان رد آيلند رد (آمريكا)، ( ويندوت آمريكا) و ساسكس (انگليس) را نام برد. 5) آمريكا)، نيوهمشاير تيپ زينتي از نظر گوشت و تخم مرغ حائز اهميت نيستند. بعلت زيبايي پر و تاج و شكل بدن مورد توجه علاقهمندان قرار ميگيرند. اين دسته خود به دو گروه بازي (خروس جنگي) و زينتي تقسيم مي گردند. يا پر فرفري . 8 يا ابريشمي و فريزل 7 ، سيلكي 6 معروفترين آنها عبارتند از: نژادهاي لهستاني

وطن اوليه مرغ در آسياي جنوب شرقي در مركز و جنوب هندوستان، هيمالايا، برمه، سيلان و جزائر مالزي و قسمت جنوبي جاوه و سوماترا بوده است كه در شكل1 -2 نشان داده شده است. همه نژادهاي مرغ از چهار نوع وحشي زير حاصل شدهاند: 3 مرغ جنگل قرمز 2 يا گالوس بانكيوا 1- 1 گالوس گالوس ، كه هنوز هم در باغ وحش ها و در جنگلهاي جنوب شرقي آسيا نمونههايي از آن يافت ميشود. يا مرغ جنگل سيلان، كه داراي رنگ قرمز و زرد است. 4 2 -گالوس لافيتي يا مرغ جنگل خاكستري كه رنگ آن خاكستري است. 5 3 -گالوس سونراتي كه سبز رنگ است و به آن مرغ جنگلي جاوه نيز ميگويند، اين نوع با سه نوع 6 4 -گالوس واريوس ديگر متفاوت است زيرا اندازه زير گلو يا ريش، منفرد و در وسط قرار گرفته است ضمناً لبه تاج نيز صاف ميباشد. طي هزاران سال انواع وحشي مرغ به طور طبيعي با هم آميختهاند و يا توسط انسان تلاقي داده شده اند كه منجر به پيدايش نژادهاي فعلي گرديده است. نژادهاي كنوني را ميتوان بر حسب منطقه جغرافيايي و يا توليد تقسيم بندي نمود

صول طبقه بندي نژادي در مرغ جهت طبقهبندي و مشخص كردن نژادهاي مرغ روش هاي محتلفي معمول است، ولي بطور كلي اصول اين طبقهبنديها به قرار زير ميباشد: دسته 1 : بر اساس محل جغرافيايي و يا بهره، مرغهاي موجود در دنيا به چند دسته تقسيم شده و در هر دسته تعدادي نژاد قرار گرفته است. : تعداد زيادي نژاد در هر دسته قرار دارد. بعنوان مثال در دسته مرغهاي آمريكايي در حدود 50 نژاد 2 نژاد طبقهبندي ميگردد. معمولاً اصولي كه از نظر تفاوتهاي ظاهري صفات و اعضاء بدن سبب تشخيص نژادها از هم ميگردند عبارتست از: 1 -رنگ: در نژادهاي مختلف رنگهاي گوناگوني ديده ميشود كه از طريق آنها و خصوصيات ديگر ميتوان نژاد را مشخص كرد. 2 -بطور كلي رنگهايي كه در مرغ ديده ميشود عبارت است از: الف: رنگهاي ساده : در اين حالت تمام پرها داراي يك رنگ است و هيچگونه رنگ ديگري در پر و بال ديده نميشود. رنگهاي سادهاي كه در مرغها ديده ميشود عبارتست از: سفيد، سياه، قرمز، طلائي، و خاكستري. ب: رنگهاي مخلوط: قسمتي از پر بدن پرنده داراي يك رنگ و قسمت ديگر داراي رنگ ديگري است. مانند نژاد ساسكس سفيد، كه بدن سفيد و اطراف گردن و دم سياه است. يا نيوهمشاير كه تمام بدن قرمز قهوهاي و اطراف گردن و دم داراي لكه هاي سياه است . ج: رنگهاي مركب: در روي يك پر دو يا چند رنگ ساده به اشكال مختلف در كنار يكديگر قرار ميگيرند و مجموع آنها رنگي را توليد ميكنند كه پرنده را بدان رنگ مينامند. از رنگ مركب انواع مختلفي وجود دارد مانند : راه راه، نقطهاي، موازي پولكي، موجدار و غيره . 3 -تاج: در هر نژاد تاج و ريش شكل معيني دارد كه از روي آنها با مقايسه با ساير صفات مي توان نژاد را مشخص كرد.4 -ريش : در نژادهاي مختلف انواع گوناگون ريش يا زائده زير گلو ديده ميشود. زائده ريش در برخي از نژادها دراز و در پارهاي پهن و بالاخره در برخي ديگر ممكن است باريك با لبه مدور يا لبه تيز باشد. -5 شكل عمومي سر: وضع قرار گرفتن تاج و ريش، بزرگي و كوچكي آنها، شكل و رنگ و زائده گوش، شكل عمومي صورت نيز از جمله عواملي است كه سبب افتراق و تفكيك نژادهاي مختلف ميگردد. -6 ساق پا: در نژادهاي مختلف ممكن است پردار يا بيپر، بلند يا كوتاه و از نظر رنگ زرد يا سفيد و يا آبي و يا حتي سياه باشد. -7 شكل عمومي بدن: در تشخيص نژادها بسيار موثر است، هر نژادي داراي هيكل و شكل بدن مخصوص بوده و پرها به شكل خاصي روئيده است.