خارش حالتی است که در آن ميل خاراندن، حيـوان را تحريک ميکنـد و مـيبايـست از حـساسيتهای پوسـتی آن را تفريق داد. خارش ميتواند به دو علت Central) مرکزی) و Peripheral (محيطی) باشد. در نوع محيطی در درجه اول يک احساس پوستی است کـه در اثر گرما، درد و ملامسه در ناحيـه ايجـاد مـيشـود. اين نوع خارش شبيه درد در ناحيه اسـت ولـی خـارش بـا منشع محيطی کاملا به اپيدرم مربـوط اسـت و در ناحيـهای که اپيدرم آن از بين رفته است ممکن اسـت وجـود داشـته باشد. خارش در محل اتصال پوست به مخاطات مثل لبها ـ مهبل و واژن بيشتر است. از موارد خـارش بـا منـشع محيطی،مـي توان به آلودگی بـه انگلـهای خـارجی (همـه حيوانـات)، حساسيت پوست به نور (که باعث تـورم پوسـت مـيشـود) و دانههای کهير حاصل از واکنشهای آلرژی اشاره نمود. خارش با منشع مرکزی در اثر تحريـک مرکـز خـارش در بصل النخاع (در زير هسته شنوايی) اداره ميشـود. ايـن نوع خارش را در بيماری اسکرپی گوسفند و هاری کـاذب و جنون گاوی مشاهده ميکنيم.

درمان: بايد حسايت محل را به خارش کم کنـيم. بـرای کـاهش ميزان حساسيت مرکز خارش از داروهـای مخـدر ممکـن و يـا خواب آور استفاده مي کنيم. برای درمان خارش محيطی از داروهای بی حـسی موضـعی استفاده مـيشـود و يـا از کورتـون بـه صـورت تزريقـی استفاده ميگردد. البته استفاده از پمادهـای کورتـونی در کوتاه مدت جواب ميدهد.