رادیولوژی صدها سال قبل یک تالش قهرمانانه نه تنها برای بیماران بلکه برای پرسنل نیز بود؛البته مفاهیمی نظیر حفاظت در مقابل خطرات تابش های یونیزان به طور عمده ناشناخته یا نادیده گرفته می شد. وحشت از جنگ، دوران قابل توجهی از پیشرفت تکنولوژیکی در عرصه تصویربرداری پزشکی را در بر داشت.تعداد و آمار تلفات و زخمی هایی که هروزه گزارش می شد باعث تغییر و توسعه به نحوه کارگیری سیستم های رادیولوژی شد.به طور واضحی نیاز به درمان سریعتر سربازان زخمی احتمال دوباره سرپا شدن و جنگیدن آن ها را بسیار باال می برد ؛ اما برای رسیدن هزاران تن از سربازان زخمی به بیمارستان های سنتی نظامی که در پشت خطوط قرار دارند مشکالت بسیاری فراوانی نظیر وقت گیر بودن وجود داشت. توسعه ی واحد های رادیولوژی همراه )mobile )که توانایی نزدیک شدن به میدان های جنگ را داشتند از بهترین راه حل ها بود در نتیجه باعث تالش و رقابت برای ساختن دستگاهایی که بهترین کارکرد را داشتند و از مشکالتی نظیر شکننده بودن رنج نمی برند شد.)فرانسوی ها توی این زمینه بسیار فعال و با مهارت بودند(.الزم به ذکر است که بیست سال پیش از جنگ جهانی اول رونتگن در سال 1895 اشعه ایکس را کشف و مردم و دانشمندان از قدرت ها و کاربرد های وسیع و مرموز آن مانند نشان دادن تصویر استخوان ها و اندام های داخلی مطلع شدند. جالب توجه است که ارتش یکی از اولین افرادی بود که توانایی روش جدید اشعه ایکس را درک کرد؛ بدین ترتیب تنها یک سال پس از کشف ابتدایی رونتگن؛ گزارش استفاده از رادیولوژی توسط جراحان نظامی در آکادمی کایزر ویلهلم در برلین وجود دارد. بنابراین، تا زمان آغاز جنگ جهانی اول، توانمندی رادیولوژی برای بررسی زخمهای سربازی توسط مقامات نظامی به خوبی شناخته شد. برنامه اصلی به طرز عجیبی ساده بود )و خطرناک البته!(. صد ها سال قبل هیچ کس به دنبال ضایعات بافت نرم یا سرطان نبود؛ در عوض هدف اصلی رادیولوژی شناسایی مکان های فلزاتی مانند پرتابه ها در بدن سرباز بود تا جراح بتواند آنها را در اسرع وقت آزاد کند )چون جسم های فلزی خارجی یک منبع بالقوه برای عفونت هستند(. تکنولوژی دستگاهای رادیولوژی به قدری پیشرفت کرد که حتی در پایان جنگ سیستم های رادیولوژیک همراه برای هواپیما هم وجود داشت. یکی از مشهور ترین افرادی که درگیر این فعالیت ها بودند ماری کوری و دخترش ایرن کوری بودند.